De langste dag, zonnewende

12 woensdag 21 juniVelden am Wörthersee

Om 8:30 is het al warm, de zon schijnt volop en het is heiig. Regen en onweer zijn voorspeld vanaf 14 uur. Bij het plannen van de tour heb ik hiermee rekening gehouden. Vanmorgen zei de eigenaresse dat het zeker namiddag wordt.

Naast mij zit hetzelfde jonge stel van gisteren te ontbijten en verdiept in hun mobieltjes.

Ze ogen sportief, hij komt wat sullig, ongeïnteresseerd over. Is dit zo? Dus ik vraag wat zijn jullie plannen voor vandaag. Er borrelt enthousiasme op, zij vertelt over de geplande wandeling en hij vult aan met ‘s middags te gaan fietsen. Er ontstaat een gesprek en ik ben verrast over zijn spraakzaamheid en vooral zijn enthousiasme én bespraaktheid. Beide vertellen bevlogen over hun inzet mbt ‘Umwelt’ en hun zorgen hierover. Hij zit naast zijn studie ook in de Gemeente-politiek. Ik gok ‘Die Grünen’. Om 10 uur neem ik afscheid, wil toch graag fietsen en van onweer heb ik heel veel respect. Ik loop naar mijn kamer en moet glimlachen, hoe ernaast kun je zitten.

-Zit nu op het balkon, onweer is voorbij getrokken, het heeft opgehouden met regenen en de koekoek en merels laten zich horen. Koelt iets af. Rechts van mij zie ik de Karawanken en erachter een bergketen uit Slovenië.-

Ik ga fietsen, neem de e-reader mee, mocht ik ergens langer moeten schuilen. De Komoot-route gaat richting Noorden met flinke klimmen over onverharde paden. Mooie paden door de bossen, langs meertjes en ik ben al snel bij het ‘keerpunt’. De hemel is schoon en geen wolken te zien. Ik besluit de route te wijzigen en daal door de bossen af naar de Ossiacher See. Mooi groot meer, prima lunchgelegenheid. Het was een forse afdaling van zeker 300 hoogtemeters over 6 km. Bij de lunch zoek ik een route bij het meer en om de berg waarvan ik afdaalde. Ook leuk om te fietsen en nog steeds geen wolken te bekennen. Helaas gaat de route over een drukke weg en ik overweeg alternatief ernaast te fietsen wat geen succes is. 2 wielrenners rijden langs, dus doe ik mee en houd ze dalend warempel in het oog. Mijn route draait nu weg de landerijen in. Mooi. Links af het bos in, leuk. Het pad is wel echt smal, maar goed ik had fietsroute ingegeven. Ik stap regelmatig af en loop. Het gaat fors bergaf. Ik glijd uit bij het lopen, de fiets valt en voor gaat iets loszitten. Kan het weer maken. Het pad wordt vervelend steil en rechts gaapt een afgrond. Bij het begin twijfelde ik even, maar vond het prettig van de weg af te zijn. Als die fiets nu valt, dan ligt die wel heel erg beneden. Ik haal de telefoon uit mijn tasje, mocht het gebeuren, dan kan ik Enra bellen en die zorgen voor plaatselijke hulp. Mijn handen beginnen zeer te doen van het knijpen in de remmen. Zweet loopt in straaltjes naar beneden. Na 20 min ben ik beneden, fiets naar het dorp naar de fietsenmaker. Vriendelijke mannen, die me met ongeloof aankijken als ik vertel waar ik uitgleed. Die Römers Schlucht? Die fahr’ ich mit diesem Rad nicht einmal, en hij wijst naar een futuristisch MTB, noemt de veringen op en schudt zijn hoofd. Nou, ik weet ondertussen ook wel, dat dit een huzarenstuk was. [e-1f644] Hij schroeft alles goed vast en zet de ‘blauwe dingen’ bij de remschijf iets anders, want die lopen aan, spuit de fiets schoon en geeft de banden wat extra lucht. Ik heb nog wat drek en gras van de ketting gehaald. Ben nl op advies van 2 andere fietsers door het hoge gras gefietst en niet over de net geasfalteerde weg, die nog heet was.

Dus meneer Komoot, dit is een wandelpad en geen fietsroute! Omkeren halverwege was een hele tortuur geweest om 28 kg over dat pad omhoog te duwen.

Thuis de kleren uitgespoeld, gedoucht en hier een salade gegeten. Ondertussen is het opgehouden met regenen en onweren en ook flink afgekoeld.

Morgen vroeg op en op tijd weg, 100 km op de Drauradweg te fietsen. De regen en het onweer zijn in de namiddag voorspeld, dan zal ik Lavamünd hebben bereikt.

Zo nu nog een Marillen Hausbrand, van die aardige meneer van de Jausenstation.

Groet Renate