Adventure & good luck

Ermelo (SA) 20 febr. 2019 Op tijd in Assen en met de NS op Schiphol. Nieuw, bij de handbagagecontrole hoeft niets meer uitgepakt te worden. Alles blijft in de tas en gaat door de scan. We hadden een korte stapover in London Heathrow, echter het vliegtuig uit Amsterdam was 15 min. eerder op Heathrow. Daardoor was er geen plek bij terminal 5. Nu met bus én vliegveldtrein naar terminal 5. Zelfs met enige vliegveldervaring vond ik het spannend, dus dit wil je niet bij je eerste verre reis meemaken. Hier wel alles uitpakken voor de handbagagecontrole. Verrast en opgelucht waren we reeds voordat boarding startte bij de gate. De airbus A380-800 wordt ‘geboard’ met 3 vliegtuigslurfen. Heathrow lijkt me sowieso een logistieke uitdaging! Het slapen ging niet echt lekker, mijn rug en hoofd passen niet zo goed in deze stoelen en alles een beetje krapjes. On time in Johannesburg en bagage was er óók. Er wordt ons veel hulp aangeboden, maar daar heb ik geen oren na. Was vergeten hoe druk het ook weer is en dat iedereen geld wil verdienen. De auto bij EuropeCar opgehaald, Tom-Tom op Ermelo en rijden. Links rijden. Fred rijdt en ik rij mee. Samen blijven we bij alle op- en afritten links rijden. Het landschap is wijds en groen met veel koeien. Af en toe wat heuveltjes. Leuke plaatsnamen, Amersfoort, Mooifontein, Morgenzon...op een vrachtwagen met aanhanger staat met grote letters ‘abnormaal’ ipv ‘long vehicle’. In Ermelo regelen we nog een simkaarthouder (foetsie) van mijn oude iphone 4 en een simkaart, kopen water en bananen. Onze lodge ligt aan de rand van Ermelo, we checken in en lopen nog even door Ermelo, snacken een frietje en zijn eigenlijk te moe om verder rond te lopen. De friet wordt geserveerd op een dienblad met een vel papier. De anderen nemen er nog een wit brood bij, scheuren het brood in stukken en eten friet en brood in een hap. En blijft er wat over van de portie, wat zeer aannemelijk is, dan rol je het papier eromheen en neem je het mee. Terug naar het hotel, wat drinken, hangen en lezen. De jonge bediende slooft zich uit om het ons naar de zin te maken. In het centrum viel me weer op hoe anders de Afrikaanse jongens zich bewegen. Het is alsof de armen en benen te lang zijn. Zou je qua kleur geen verschil zien, dan wel qua bewegen, dynamisch. Rhino River Lodge (in de buurt van Hluhluwe) 21 febr. 2019 Een ‘onvergetelijke’ dag, een onbeschrijflijke dag, een once in your life expierence of ? hoe dan ook, zowat heb ik nog nooit beleefd. 7 uur aan het ontbijt en om 8 uur in de auto. We mogen 280 km rijden om naar onze eerste safarilodge te komen. Geen snelweg, ‘gewoon’ 2 baans. Het landschap wordt al snel wat heuveliger met veel maisaanbouw en iets rietachtigs. Misschien suikerriet? Fred rijdt en ik kijk met een oog mee, het links rijden gaat al weer gemakkelijker af. Ik zit in mijn gedachten al bij de lodge en verheug me op de middagdrive. Mijn aandacht wordt weer naar de weg getrokken, die regelmatig onoverzichtelijk is. Ik zie de afstand tussen ons en de VW bus voor ons slinken.Het busje gaat steeds langzamer rijden, Fred gaat vol in de remmen en ik zie (slow motion) dit redden we niet. Het busje was gaan stilstaan op de weg. Waarom? Starend kijk ik vooruit en denk ‘naar links de berm in’. We reden op dat moment misschien nog 30 km/h. Maar ik hou alleen de adem in. Linker bumper tikt uitsluitend zachtjes de rechter achterkant van het busje aan en Fred wijkt snel iets naar rechts uit om de klap te ‘voorkomen’. Op dat moment zie ik de grote dwarsbalken (spoorbielzen) van een tegemoetkomende vrachtauto heel langzaam ons dak wegdrukken. De auto staat 1 meter later stil. Fred is naar mijn kant weggedoken. Overal glas. Ik duw mijn portier met de voeten open en we stappen uit. Op een handjevol kleine wondjes van het rondvliegende glas mankeren we niets. Fred heeft wat last van zijn rechter bovenarm, ws gekneusd. Het mag geen naam hebben als je de auto ziet. ‘Ik kan alles bewegen’ zegt Fred. Ik moet even huilen en schelden. K*t k*t k*t hier heb ik geen zin in, ik wil dit niet! Ik zag ons staan midden in Zuid Afrika op een weg met een totallosse auto, wat komt nu nog allemaal op ons af. Neeeee Een meneer rent op me af, hoe gaat het met jullie? Jullie hebben niets? Dit is onmogelijk, ik zei tegen mijn maat die reed, langzamer, stoppen die gaat helemaal fout. Hij zat 400-500 m achter ons en kon wel zien waarom die VW bus langzamer ging rijden en zelfs stopte. De vrachtauto, abnormaal, geen zwaailichten of iets had meer dan de helft vd weg nodig. Hij zelf werd echter door een ander automobilist van achter aangereden en die andere schoot links de berm in. Deze chauffeur had heel veel pijn op de borst, kennelijk reed hij zonder gordel. Ik moet iets doen, we hebben een ongeluk, de sticker van Europecar in de auto zegt ‘ bellen bij een ongeluk’. Shit, alles in het Engels uitleggen, nee ik bel Hanneke vd Zuid Afrika Specialist. Helemaal blij dat me dat binnen schoot. Fred haalde ondertussen alle bagage uit de auto. Hanneke zei: ik regel alles en bel je zo terug. Ik gaf de telefoon aan een andere man en zei, vertel haar svp waar we nu zijn. Echt ik kon het niet bedenken, wist alleen dat we uit Ermelo kwamen. Ondertussen kwam politie, ambulance, afsleepdienst en een soort wegbeveiligingsdienst aan. Totaal 4 betrokken auto’s. De eigenaar van die VW bus wilde adres en van alles voor zijn verzekering, maar we zeiden ‘wachten tot Europecar er is, die regelen alles met je.’ Konden toch nergens heen, dus maak je geen zorgen. Die eerste meneer kwam steeds weer naar ons toe en uitte zijn ongeloof. ‘Jullie hebben een zwerm engeltjes boven jullie ik dacht die gaan in de bodybag weg’. ...en wij gingen naar Zuid Afrika voor de afleiding en rust...hoe bizar kan het zijn. Hanneke belt, Europecar zit ook 30 km verderop in Piet Retief, ze komen jullie halen, regelen alles en in Petit Retief krijgen jullie een andere auto. En ik bel de lodge dat jullie later komen. Of willen jullie iets anders? We overleven een carcrash én alles wordt geregeld. Ik maak voor alle zekerheid foto’s ook van de andere auto’s. Een van de mannen van de opruimdienst vraagt aan Fred de Tom Tom, jullie auto is toch totalloss. Maar dat gaan we niet doen. In Piet Retief krijgen we koffie, mogen bijkomen en rijden na kleine 2 uur oponthoud verder. Fred wil zelf rijden. Nog ruim op tijd voor de lunch rijden we het park in. Het welkomst comité bestaat uit diverse impalasoorten, wartogzwijnen en zebra’s. Daarvoor komen we. We lunchen, douchen stoppen de kleren in koud water. Halfvijf start de avonddrive. Aanvankelijk zien we weer impala’s en andere hoefdieren. Na ruim een uur gecrosst te hebben stoppen we naast een andere jeep. Daar, 15 m verderop in het hoge gras had die andere ranger 2 leeuwen gezien. 1 uur wachten wordt rijkelijk beloond. Mama leeuw en 2 jongen (nov. 2017) stappen uit het hoge gras en lopen naar onze auto. Oog in oog. Langzaam lopen ze langs de auto en gaan 10 m verderop zitten. Er komen nog 3 jongen uit het gras. We observeren het gezin 25 min. en dan vinden de leeuwen het genoeg en gaan weg. Het wordt al donker en Josh onze ranger schijnt met een grote lamp de bush in. We zien een Serval in het gras, een uil, een leopard schiet voor onze auto de weg over en 5 minuten later zien we op 50 m afstand Cheeta’s zitten. Josh houdt maar heel kort het licht op hen gericht, hun ogen verdragen het licht slecht. We rijden terug naar de lodge. Onderweg nog een kudde met zebra’s, Kaapse buffels, kameleon’s en zelfs hazen gezien. Bij het kampvuur met een glas wijn wisselen we onze drive’s uit met andere gasten. Iedereen heeft een tevreden gevoel. Na een heerlijk avondeten gaan we terug naar ons huisje, morgen om 5 uur verzamelen, kop thee en de ochtenddrive. Wat een dag...de impact die het op mij zou hebben als een ander het zou vertellen, ervaar ik niet. De rimboe hier vraagt alle aandacht. 22 februari 04:45 op en 5:15 start gamedrive. Ik mag naast de chauffeur zitten. Al snel zien we giraffen. Veel impala’s en soortgenoten. Even later neushorns. De horn wordt snel na de geboorte verwijderd (verdovingsschot) en later bijgehouden. Stropers schieten deze neushorns voor 10 cm horn af. En stropers op heter daad betrapt worden dood geschoten. En wat mij betreft als waarschuwing dan aan de boom gehangen. Op moment dat de horn verwijderd wordt, worden de oren gemerkt dmv erin knippen. Men heeft een systeem van knippatronen bedacht, op een app gezet en zo houdt iedere ranger de populatie bij. Dus: neushorn, verrekijker, patroon lezen, opzoeken in de app en aanvinken. We gaan op zoek naar een Cheeta familie. Het gras is nu hoog en ze kunnen zich goed verstoppen. Na lang zoeken ontdekken we er een, een jonkie (9maanden) Deze is mama kwijt en ‘schreeuwt’ mama; tenminste dat betekent het geluid wat gemaakt wordt. Hopen dat die mama gaat vinden. Tijd voor koffiebreak met prachtig uitzicht. Op terugweg zien we weer de neushorns, weer fris uit de modder. Later nog hippo’s in het water drijven en een krokodil. Ook zijn er kleurrijke prachtige vogels. Kudde Gnoe’s, zebra’s, impala’s het is er overal. En net voordat we het terrein vd lodge oprijden, giraffe-jonkies, 1 maand oud. Geslaagde drive, thanks Josh. Halfnegen ontbijt, even hangen en dan naar bed beetje slapen, lunch is om 13 uur. Misschien is ook alles bij elkaar te groot om de carcrash te beseffen en dringt het daarom niet door. Deze omgeving vraagt alle aandacht, stel ik ga iets missen? Dat zal me er toch niet overkomen... ;-)