Wat een dag

Zaterdag 25 mei Ried im Oberinntal Tilia living 80 km

Vanmorgen stond er weer een heerlijk ontbijt klaar. Elke ochtend neem ik de tijd om het buffet te bewonderen. Vanmorgen stond er o.a. een schaal mét frambozen en één met blauwe bessen. Ook bedank ik altijd diegene die bij het ontbijt werkt voor het mooie ontbijt. Vaak kijkt die dan verrast blij.

Het is echt koud buiten en het spettert wat. De route loopt grotendeels langs de Inn (die in de buurt van St. Moritz ontspringt). Maar ook heel vaak langs de berg op een weg die langs de helling slingert. Ik fiets op kasseien door authentieke oude Zwitserse dorpjes, de huismuren zijn wel 50 cm dik, mooie muurschilderingen en ornamenten. Ondanks de bewolking zijn de vergezichten prachtig. Het dal is ruig. Na 1,5 uur in de regen gefietst te hebben, stop ik bij een hotel, zo‘n chic oud hotel, de deuren gaan automatisch open en er staat bijna direct iemand voor mij. Ik, nat geregend vraag of er hier een kop thee voor een natgeregende fietser te krijgen is. ‚Aber natürlich!‘ met een glimlach en ik word in een ‚kamin-kamer‘ begleid met comfortabele zitjes. Ik moet lachen, met de helm en bril op in mijn regenpak, accu en voortasje in de hand, in deze entourage? Na en half uur pak ik alles op, reken Chf. 6,80 voor de thee af en fiets verder. Ik fiets langs afslagen die ik van de wintersporten ken. Gisteren was het Livigno, vandaag Samnaun en Serfaus. Davos, St. Moritz en Scoul ken ik, kwamen nooit door de ballotagecommissie vanwege hun prijs. In Scoul koop ik bij de supermarkt een bak Skyr, dat smaakt me en lepelt makkelijk weg én vult. Na Scoul is het ‚fietspad‘ heftig, er zijn heel wat aardverschuivingen geweest, het pad hobbelt, veel steentjes en keien, water stroomt vanaf de hellingen, het is heel steil stijgend of dalend, maar het blijft mooi. De panorama‘s blijven indrukwekkend. Af en toe schuilend onder een boom of bruggetje bereik ik de grenspost met Oostenrijk.

Ik ga daar onder een afdak op een bankje zitten en trek het regenpak weer aan. Regen achter mij, maar ook voor mij is het donker. 2 dames werken er, Silvia en Christa. Niet elke auto houden ze aan. Ik vraag op grond van wat zij de keuze maken, de auto wel aan te houden en te vragen wat vervoerd wordt, we zijn toch in Europa.

Zwitserland behoort niet tot de EU en veel Zwitsers gaan over de grens te winkelen. Zij mogen tot € 300 invoeren en daarover krijgen zij ook nog eens de BTW terug. Ik mag ook de BTW via een formulier uit Zwitserland terug vragen. We kletsen wat en ja hoor de vraag: fiets je helemaal alleen? Ik vertel wat, ‚nooit bang?‘ Doordat wat zij aan narigheid aan de grens meemaken is er weinig basisvertrouwen in onbekenden. En dat is toegenomen ná Corona. Op eens zegt de Silvia, je kunt twee dingen doen, of je fiets in de regen verder of je komt gezellig naar binnen en we drinken met z‘n drieën koffie. Ik vind ons gesprek zo leuk. Dan zit ik in de kantine met twee douaniers in compleet outfit met wapen koffie te drinken. We praten over hun werk, opleiding en wat zij zoal beleven. Mooi is, dat ik vrij mag vragen en zij mij het ook uitleggen. De wedervraag na mijn werk en na mijn ‚alleen-reizen‘ komt uiteraard. Het dringt steeds meer tot mij door, dat ik toch iets uitzonderlijks doe. En ik voel me beschaamd als zij weer zegtmij een bijzonder en boeiend mens te vinden.

Na ruim een uur, de grens redde zich zelf, neem ik afscheid. Een bijzondere ontmoeting.

Het spettert nog steeds en mijmerend fiets ik naar het hotel. Juist dit soort momenten maken voor mij dit zigeuneren op de fiets zo mooi. Er is een basis-route, het fundament en verder ben ik vrij om dit aan te passen. In mijn beleving is dit het toppunt van vrijheid ervaren. Fietsen waar ik wil, rondkijken naar dat wat ik mooi vind en ik voel me compleet met mezelf. Wellicht toch een keer een langere fietsreis van 2-3 maanden maken? Ook zijn er stresssituaties, haalt de accu het of lukt het wel met de slaapplek? Maar dat stelt eigenlijk niks voor tov het genieten.

Ik fiets verder langs de Inn naar Ried en zie het hotel. Halleluja, wat een mooi complex. Tassen naar binnen, fiets in de garage en inchecken. Waar kom je vandaan, nee waar gestart, wat? en je reist helemaal alleen?

Ik krijg een upgrade naar een luxe tuinkamer 3 hoog. Er is vanavond een bruiloft en zij willen niet dat ik geluidshinder ervaar. Nou zeg, dat kan er op deze dag ook nog bij! Thanks the Universe :-)

Zij vertelt, ook al veel van de wereld gezien te hebben. Heeft 4 jaar op een cruiseschip gewerkt en heeft zo bijna alle droombestemmingen gehad. En!!! een aantal stars gesproken, o.a. John Travolta en die andere namen ben ik kwijt. Gezien haar stralende ogen, ben ik een al bewondering.

De kamer, decadentie op en top. Een badkamer, een aparte WC, een aankleedkamer, in de kamer een luxe bank, een eethoek en een groot bed. De balkon, met uitzicht op de bergen.

Het avondeten is erg lekker. Ik twijfelde tussen twee witte wijnen, probeer nl toch graag iets uit de regio. De dame zegt, een moment ik ben zo terug. Zij komt met twee glazen terug en laat me beide proeven. Wat een gastvrijheid.

Ik ga zo naar boven, deze bijzondere dag indalen en dan vast en zeker heerlijk slapen in dat bed en de balkondeuren open.

Welterusten