Vermoeiende dagen

26 nov. 2017, Kolkotta
Nu dacht ik, dat ik al wat had gezien. Kolkotta is weer een nieuwe dimensie, vooral qua geluid.
De vluchten verliepen goed. Op Schiphol krijgt de crew van de Emirates eerst een ‘toespraak’ voordat de werkzaamheden starten, bij de incheck en bij de gate. We vertrokken flink later, maar kwamen wel op tijd in Dubai. Onderweg mooie vergezichten gehad. Het eerste stuk tot Dubai was comfortabel, de 380/800 heeft ruime plaatsen, catering was gewoon, niets bijzonders. Helaas was de bovenverdieping niet te ‘bezichtigen’. De economy zat op een enkele plaats na vol!
Dubai, totaal andere sfeer dan A’dam, ja, de Emiraten. Bij onze gate, naar Kolkotta, werd het indisch en we hadden de medereizigers snel te pakken. Nog 4,5 uur te gaan, helaas niet echt kunnen slapen. Na de landing in de goede rij voor het e-visa, vingerprints, stempels en klaar. (7-10 min. pp) We werden opgehaald en naar het hotel gebracht. Op de weg toetert ‘iedereen’. De beelden die ik van India ken, kloppen. Het geluid erbij is enorm.
Eten, inchecken een kleine rustpauze en om 14 uur vertrekken we met gids, chauffeur, chauffeur in opleiding voor een rit en wandeling in Kolkotta. De gids vindt zijn grappen zelf erg leuk en brengt ons naar de Ganges en later naar het centrum. Onderweg zien we nog een tuk-tuk met erachter een ‘lijkenwagen’. Het lijk ligt mooi opgebaard, de neusgaten met watten dichtgestopt onder een glazen kap.
De marktjes zijn van werkelijk alles, kleur, geur, geluid. Aansluitend gaan we eten, zodat we op tijd in het hotel zijn. Om 04.00 worden we opgehaald en naar het vliegveld gereden. Wat een smog in/boven de stad. De vlucht gaat nu naar Guwahati, Noord-India. Jetair heeft 15 kg als ruimbagage en we mogen flink bijbetalen. Het gewicht is meer, dan in A’dam, ondanks dat we extra in de handbagage hadden gestopt. We hadden schriften, balpoints, kleurpotloden en garen ingepakt, om dit in Oost Bhutan achter te laten. En, feit, we hebben ruim kleren bij ons, om zo min mogelijk te moeten wassen.
De vlucht is uitgesteld, ivm het slechte weer in Guwahati. Uiteindelijk gaan we om 07.45 de lucht in.
Onderweg zien we al de bergen, prachtig.
De vlucht verloopt goed, landen, bagage hebben we deze keer snel en we worden opgehaald door 3 jeeps en onze gids. In 4 uur rijden we door Assam naar Samdrup Jongkar, Bhutan. Mooi landschap en de bergen beginnen. Eerst worden we in India uitgecheckt en later in Bhutan ingecheckt, met weer vingerafdruk!!!
Allen zijn we moe van het gereis en de weinige slaap. Leuk guesthouse, Fred en ik gaan het stadje in, kopje koffie drinken op een terrasje dat lukt niet. Wat winkeltjes bekeken, de stoffen zijn mooi, op een stoepje gezetten en gewoon kijken, verder rondwandelen en terug. Nog even kunnen slapen voor het eten en op tijd naar bed. Fred wordt die nacht door muggen opgegeten en ik heb barstende koppijn van het kussen. Mijn eigen reiskussen ben ik tussen Dubai en Kolkotta verloren. 6 uur op, ontbijten en 7.15 in ons busje. Mooi busje, ik neem plaats voorin naast een raam dat open kan. Onze chauffeur heet Ogen en is in zijn Gho een zeer slanke verschijning. Onder de Gho en de kniekousen komen een paar zeer magere knieën te voorschijn. Hij rijdt ons vandaag 180 km naar Trashigang. Nu is dat een groot district, maar blijkbaar ook een plaats (op de kaart) Het zijn ruim 7 heftige uren over soms een stukje asfalt, gravel, gaten, bulten, wegopbrekingen... Een beproeving. Af en toe mogen we eruit een stukje lopen, dan komt het busje ons na. Prachtige vergezichten, veel bos met tropische bomen, mooie koeien/stieren op de weg, veel honden, die weten dat het met het karma goed zit, ze blijven liggen, de auto’s rijden eromheen. Bij de wegopbrekingen wordt gewerkt door Indiërs met kennelijk het hele gezin. Deze leven in ‘huisjes’ gemaakt van het blik van vaten langs de weg, in al die stof. ARBO is een vreemd woord. Ze worden voor 4 jaar door Indië daar geplaatst, Indië verbreedt de weg van Samdrup Jongkar naar Trashigang. Wat ik begrepen heb, kunnen de Bhutanesen dit niet zelf. We lunchen onderweg, bezoeken het laatste halfuur (voor de grote pauze) van een kloosterfestival en stuiteren verder naar Trashigang. Boven op een berg staat een best mooi hotel, waar we inchecken. Warme kop thee en een stukje worteltaart. Iedereen gaat naar zijn kamer, 18.30 eten in de zaal. We bespreken de volgende dag, het programma wordt aangepast ivm een ander festival. Op één na hebben wij allen weinig zin om morgen 55 km heen en terug te stuiteren voor een tempel en nog wat. Liever naar het festival in de buurt en een tempel in de buurt. We blijven 2 nachten hier, geeft even rust. Hier is het al veel frisser!
Wel te rusten,
Fred en Renate

Dinsdag, 28 nov. Trashigang
Vandaag hebben we ‘s morgens het jaarlijkse Trashigangfestival bezocht. De bezoekers kleden zich op z’n mooist en er worden dansen opgevoerd. Het is zeer gezellig en ontspannen, ieder (groep) voor zich rond en geniet. Zitten tussen de Bhutanezen, krijgen koffie, thee, lekkers aangeboden. Mensen zijn toegangelijk. Met de kinderen is het makkelijk contact te leggen, high five! We kletsen hier en daar met de mensen. Engels wordt op de scholen gegeven. En prachtige ochtend met heel veel indrukken. We eten ‘smiddags in Trashigang (stad) en later bezoeken we een klooster. De monnikken zijn aan het mediteren. Ze zitten in rijen van 12. De jongste is pakweg 8, de pubers en de jong volwassenen. De een zit zeer geconcentreerd zijn tekst op te ‘lezen’, een andere, een dondersteentje rolt naar ons met de zijn pretoogjes, een ander zit achter een pilaar en krabt met de vingers het cement los. Ze zingen wel dezelfde tekst en het rhytme wordt door iemand getikt. Anders wordt het zingen steeds trager en dat is niet de bedoeling. Weet ik nog van mijn eigen meditatieweken.
Ik koop nog een mooie sjaal van een vrouw, die zij zelf heeft geweven en in het dorp een pakje koekjes. Die gaan makkelijk in de bus op en een middenstander heeft een kleine inkomst.
Vermoeid arriveren we tegen 17 uur in ons hotel.
We zijn allen moe. Het reizen met de bus is inspannend, de indrukken zijn enorm en we blijven ons verwonderen.
De groep bestaat uit twee koppels, wij en een Duitser getrouwd met een Engelse. Een Oostenrijker, die door zijn tongval en droge humor zeer vermakelijk is. Twee Duitse vrouwen, een Duitse oudere man, 76 en een Duitse jonge man, Eric met z’n 47 jaren de absolute Benjamin.
Allen hebben z e e r veel gereisd. Waarbij Ingrid de kroon spant en zo als Alois (Oostenrijker) zegt: vor d’r is kein Land sicher.
Als groep zit ons het Brutto Nationaal Geluk iets dwars. Het knijpt. We zagen de Indische straatarbeiders, die onder buitengewoon erbaarmlijke omstandigheden de wegen verbreden. De omstandigheden zijn zo erg, dat er geen woorden voor zijn. En vandaag stonden SUV’s van de hoge ambtenaren bij het festival. Hoe kan een land het Brutto Nationaal Geluk tot een na te streven standaard verheffen en daarbij het okay vinden, dat de door Indië uitgezonden families arbeiders onder zulke onmenswaardige omstandigheden werken. Het zet ons allen aan het denken, zo hadden we het niet bedacht en ons voorgesteld. Het werpt toch een ander licht op BNG.
Het is weer hoogste bedtijd, morgen weer een lange reisdag.
Fred en Renate