My Tho

Zondag 19 augustus, dag 31, My Tho, 85 km
Zo de laatste keer onderweg fietskleren wassen. Het aankomen in het hotel is al routine. Ik ga de kamer bekijken en keuren. Bagage van de fiets halen, inchecken, fietsen op slot doen en naar de kamer. Wie krijgt welk bed? Soms zijn het twee eenpersoonsbedden en soms twee van 160 breed, wat een luxe! De fietskleren even uitspoelen en daarna in het sop. Fred maakt altijd de waslijn klaar. Fietskleren uitspoelen, ophangen en dan douchen. Even uitrusten en kijken wat valt er te doen in de stad. Bij het hotel in de buurt een biertje drinken en bijvorkeur een vegaloempia scoren. Rondje fietsen en boodschappen doen. Intussen kopen we altijd joghurt, want het ontbijt is meestal een warme hap. Brood is er wel, gebakken ei ook nog, maar boter en jam, dat hebben we in Vietnam maar twee keer gehad. 
Vandaag had ik nieuwe bodylotion nodig. Pas in de 3 de winkel kon ik deze zonder whitener krijgen. We zijn toch mooi verkleurd en dat wil ik toch niet weg bleken! 
In My Tho was nog een erg mooie tempel. Verder is er heel veel Mekong hier. Het hotel ligt aan de Mekong en we zitten nu op het balkonnetje met een Tijgerbiertje. De Mekong is hier heel breed en bestaat uit twee rivieren, dus er ligt een eiland tussen. De brug hier naar toe neemt beide rivieren, net als die grote brug in Can Tho. Eerst gaat die in een lage versie over de rivier een, daalt ietsje over het eiland en dan gaat die tamelijk steil omhoog en overbrugt rivier twee. Indrukwekkende constructie. 
Het hotel is het mooiste hotel hier, zo schrijft de gids. Bij het inchecken vraag ik altijd om discount, want het is low season. Nu vertelde de receptioniste in mooi Engels, no dicount, this hotel is from the goverment. Het is een staatshotel. Maar ze zei het zo plechtig, dat vroeg om reactie. Oh, that's no problem for me, i will ask the goverment en smile. Nou, je raadt het al, no discount. 
In hotel nog een hapje gegeten, voordat we de stad ingingen heb ik de menukaart bekeken en voorzag al problemen. Ik had al eerder getracht uit te leggen dat ik groente wil met DIE sweet and soure saus van die kip sweet and sour en mie erbij. Mie begrijpt men niet, het zijn noodles. Dat is dus niet mogelijk, de sweet and sour saus is aan het gerecht gekoppeld en valt dus niet bij een ander gerecht te bestellen. Dus heb ik die lieve receptioniste gevraagd het uit te leggen. Zij begreep het direct en legde het uit dat ik dat vanavond wilde eten. Geen probleem. Ze wilde gaan en ik vroeg haar of zij ook duidelijk had gezegd voor vanavond. Dat heeft ze alsnog gedaan. 10 minuten later staat mijn gerecht voor mij en de serveerster brak bijna in tranen uit, toen ik zei, nu niet, maar vanavond. Please, please, my manager, i am scared. Met alle liefde, ik had net 4 loempias op en had ook echt geen zin. We hebben wel 10 keer beloofd dat we echt vanavond terug kwamen. Dus om 19 uur waren we er. I am so happy you are. Doe you want the sweet and sour? Natuurlijk, ik heb de opgewarmde hap maar braaf op gegeten. Echter zat er in een van de eerste happen pepers tussen, en het zweet liep me over het hele lijf. 
Dat is mij grote handicap, eten. Ik lust echt te weinig voor dit soort landen. Fred heeft me laatst zijn scrimps laten proeven. Tja, het valt voor mij in de categorie, in nood kan ik het eten. Maar ik vind het echt niet lekker. Doe mij maar pasta, met een verse tomatensaus van romatomaten en verse kruiden en verse parmezaanse kaas... Daar proef ik echt iets van, lekkerrr. Ik weet dat er veel tussen de oren zit. Ik zei al tegen Fred, ik laat me onder hypnose, EMDR, of wat weet ik, omprogrameren, lust daarna alles... Een eettrauma heb ik, want als kind vond ik stukjes vlees niet lekker en ik heb op zaterdag en zondag aan tafel gezeten tot ik het bord leeg had. Eindeloos kauwen en proberen door te slikken. 
Door inspanning van het fietsen moet ik wel wat eten wat aanzet, anders zou ik minder moeite doen, om iets te vinden. Dan gewoon maar weer een banaan, papaya, watermeloen en wat joghurt. 
De route vandaag was erg mooi, veel boomgarden en plantenkwekerijen. Ze maken prieltjes van een soort buxus. Daar kun je met stoel en tafel onder zitten, of olifanten, herten en grote kruiken. Zit er geweldig uit. Hier groeit de natuur ook 365 dagen per jaar. 
Dus morgen de laatse etappe, naar Saigon. De laatste 15 km zullen zeer druk worden, nog meer brommers en getoeter. 
Wel ge rusten 
Groet Fred en Renate