Phnom Penh 3

Dinsdag 31 juli 2012
Vanmorgen zijn we naar Choeunk genocidal center oftewel de Killing fields gereden. Een gedenkpagode gevuld met botten en schedels is het centrale punt. Er is een looproute uitgezet, die we mbv een zeer indrukwekkende audioguide hebben gelopen. We hebben kledingsresten en botten in de grond gezien. Die komen door de hevige regen steeds omhoog. Pol Pot heeft niets aan het toeval overgelaten.
Later op de middag hebben we nog 2 uur met de eigenaresse van Kambuja Inn, ons hotel gesproken. Ik had nog zoveel vragen. Zij was 6 jaar op 17 april 1975 en vertelt alsof het de dag van gisteren was. Even heerste er vreugde over de bevrijding, alles gaat anders worden. De blije gedachte kon niet eens landen toen voelde het al helemaal niet meer goed. " ik heb heel hard moeten werken, heel hard." Ik kan me niet eens voorstellen dat ik het langer dan 3 dagen zou kunnen volhouden. Het waren gruwelijke tijden, ook zij is vele mensen verloren. De Cambodianen hebben er veel met elkaar over gepraat om te kunnen overleven. Er leven nog steeds " daders", misschien is het de buurman of de man met de tuktuk. Een ding is zeker, het zijn allen mensen uit de lagere klasse, want wat een beetje geleerd had of zelfs een bril droeg was door de Khmer rouge, zoals ze ze hier noemen vermoord. Er waren in die tijd geen scholen en later leerde men tot 1992 op school russisch, chinees, vietnmaees (?) en oostduits. Het zijn kommunistische landen. Zij vertelde dat velen met het vallen van de muur in Berlijn te weten zijn gekomen, dat er tot die tijd 2 Duitslands waren. Daarom spreken veel Cambodianen vloeiend Duits. Dat heeft hen wel succes gebracht toen grote bedrijven zoals bijvoorbeeld Siemens hier begonnen te werken. Na 1992 was Engels geen verboden taal meer.
Voor haar kinderen heeft ze een strak pad uitgestippeld. Eerst gaan ze naar een franse school, later na de internationale school. Zodat voor hen later alle deuren open gaan. Haar man werkt in de reisbranche. Ze behoren nu tot de welgestelden. Mensen, die beide handen uit de mouw hebben gestoken om te leven.
Haar hotel leidt zij met passie en liefde. Alle medewerkers komen uit de lagere klasse en ze gaan naar school en zij leert hen het vak en daarmee krijgen deze mensen een kans om een bestaan op te bouwen. "Ik werk hard, ik doe dit ook voor Cambodia, zodat het land verder komt."
Een indrukwekkende dag,
Groet Fred en Renate