Mentale uitdaging

In Kuala Besut hebben we 's morgens bij een Chinees restaurant ontbeten. dat is de enige mogelijkheid om buiten de islamitische etenstijden aan etenswaar te komen. De Chinezen zelf beginnen de dag met rijst mie en dat wat de Chinees zoal eet. Wij konden daat toast/jam en scrambled eggs met thee krijgen. Bij de 1ste thee vergeet je te zeggen: black tea, no sugar no milk, butsugar seperate. Anders heb je miezoete thee met veel melk.
Goed die dag zijn we naar Tanah Merah gefietst, pakweg 70km. We hadden de dag ervoor al water gekocht. Gelukkig maar, want de stalletjes, die ruimschoots aanwezig zijn waren dicht, af en toe vonden we een fruitstalletje, maar echt niks waar je een " warme hap" of iets meer dan fruit kon kopen. Ramadan. Bij zo'n fruitstalletje hebben we een ananas laten schillen en ik had die avond ervoor witbrood en pindakaas gekocht. De route was best saai, er is weinig te doen op straat. Na de middag beginnen de 1ste stalletjes bemand te worden. Te beginnen met de geslachte kippen, ze liggen er op een rijtje, de pootjes in de lucht, soms versierd met witte ruchjes. Sommige stalletjes hebben ook al flinke stukken rund er hangen. Even tussendoor het is hier it warm maar ronduit heet. In de loop van de namiddag komen ook andere etenswaar erbij. Mooi in celofaanzajes verpakt. Kundig gesloten met een elastiekje. Het blijft - ongeacht wat erin zit- rechtop staan. Sapjes, sausjes, klein gesneden stukjes (weet je wat het is?) weer later gaat de BBQ aan en de eerste geroosterde stukken vlees zijn er. Zeer gevarieerd. De dag vordert, we zijn moe, de hitte is slopend. We passeren enkele dorpjes rijden stukken over het platteland, rijstvelden, koeien, de bergen zijn in de verte te zien. Regelmatig getoeter, een opgetoken duim (echt verdiend)In een wat groter dorp geprobeerd eten te krijgen. 7/11 daar hebben we dan yoghurt gehaald en wat sap en koekjes. Zelfs een kop thee viel bij de eetgelegenheden niet los te peuteren. Het is vastenmaand. Tegen vier uur neem ik maar een vloeibaar energiezakje. Fred trekt het altijd beter zonder eten dan ik.Het bleef maar achter me aan fietsen. Uit ervaring weet ik dat ik niet totalloss aan het bezichtigen van een kamer moet beginnen. Wel done bereiken we Tanah Merah, een best groot plaatsje. Het hotel vinden we na enig rondtoeren. Of de routebeschriving is niet juist of wij fietsten fout. Grote kamer, vergaane glorie met airco! Bij de baliedame heb ik direct maar geinformeerd naar het ontijt. Nee, het speet haar het is hun vastenmaand, geen ontbijt. In de stad is wel een 7/11. Ik was moe en had wel even gehad met de Ramandan; lege buik, wetende dat de zware etappes nog moeten komen, die waar weinig eetstalletjes zijn, en een ontbijt absolute voorwaarde is. Na wat gemopper over die kleretoestand hier naar Fred hebben we de kleren gewassen en gedoucht. Fred wilde de route verder bespreken, maar ik wilde eerst slapen er viel met mij niet zinnig te praten. Na een uur bewusteloosheid kwam ik weer bij zinnen toen Fred mij vertelde ook geslapen te hebben en later nagedacht te hebben. Oei dacht ik, vooral toen ik zijn gezicht zag, dit belooft een verrassing. Fred bleek dus helemaaaaal klaar te zijn met Malaysia. Wat hem betrof fietsen we terug naar Kota Bharu en vliegen naar huis. Ook maakte hij zich zorgen over mij mbt eten. Dat is wel een kritiek punt met al dat vis en vlees hier. Hij miste ook gezelligheid op straat, ook hij had last van de hitte en vond het zwaar vermoeiend met fietsen. Dat gedoe met het onbijten en het vooruitzicht met de komende etappes. (die zijn lastig, omdat ze meer dan 100km's zijn ivm slaapplaatsen. Dat wisten we, maar met dat eetgedoe wordt het erg moeilijk)
Maar naar huisvliegen vind ik weer een brug te ver. Dus even met AWOL gebeld en ons probleem uitgelegd. Zij wist dat het lastig kon zijn om eten te krijgen, maar onze ervaringen van vandaag waren voor haar nieuw. We vallen in de prijzen; van 1 augustus tot 30 augustus is Ramandan.Wel vertelde zij dat we in de dorpen naar de Chinezen moesten zoeken om aan eten te komen voor dat de nightmarket begint. De vlucht was met de nodige extra kosten om te boeken. Maar goed, we reizen samen en dan is het mijn ding om naar oplossingen te zoeken. Jullie kennen mij toch wel?!
We hebben de route nu voor de komende 4 etappes omgezet in trein etappes.
Dus enigsinds opgelucht (Fred) zijn we gaan eten. Eerst boodschappen gedaan, dan over een bijzonder mooie nightmarket gelopen. Lekkere pannekoeken gevuld met iets van notenprak gekocht voor de volgende dag onderweg. Ook nog pittige koekjes gekocht. De volgende dag hebben we wel genoeg eten en drinken bij ons. Gegeten bij de Chinees, daar waar we ook konden ontbijten. Met haar nog gezellig gebabbeld, nauwelijks te volgen chinees engels zo snel. De volgende ochtend waren we er voor het ontbijt. Echter had ik vergeten te vragen of ze ook brood hadden. Nee dus, alleen maar Chinees. Fred heeft even brood gekocht in een kleine (chinese) supermarkt, dat brood hebben ze geroosterd en 2 scrambeld eggs erbij en nog brood met pindakaas en thee. Dat komt goed.
Vandaag gelukkig een wat kortere route (52km) en meer leven op straat. Geweldige kleine straatjes door oliepalm en rubberboomplantages, langs rivieren, en hier en daar winkeltjes die wel open waren. Thee viel wederom niet te verkrijgen, maar we hebben gegeten bij een stalletje dat later op dag wel open zal gaan. Tafeltjes, stoeltjes en een dak tegen de zon. Later op de dag nog bij een bushalte geschuild en gerust. Het is enorm heet en de zon brandt. De luchtvochtigheid is ook hoog, even zitten en het water loopt in straaltjes naar beneden.
Hier in Kuala Kraai zijn we tot nu toe de enige gasten in een hotel, grote kamer, airco en weer 2 bedden. We slapen beiden zo onrustig en om daar op een voor ons te klein bed samen te liggen, geen optie voor mij. Ik ben sinds vandaag de jetlag en reismoeheid kwijt. Na het douchen hebben we bij de Chinees een biertje kunnen kopen en plannen gemaakt. Morgen gaan we met de jungletrain naar Gua Musang. Daar willen we een busje huren, zodat de man ons naar/door Cameron Highlands kan rijden en ons gelijk een staion verder kan brengen namelijk naar Kuala Lips. Daar pakken we dan de volgende dag weer de trein (de zwaarste fietsroute van het hele traject) tot Jerantut. daar willen we dan de fietsen stallen en met een trip naar Taman Negara gaan, boot en een dag door de jungle lopen. Vanuit Jeranatut pakken we weer de fietsroute op.
Tenminste dat is het plan. likt het met dat busje (vanwege de fietsen) niet, dan heb ik nog een idee. Dus het komt zoals het komt en het komt wel goed.
Ik ga nu naar de Chinees, Fred zal vast aan het bier zitten. We gaan nu naar de nightmarket en kopen wat eten. Morgen weer bij een andere Chinees eten, hij heeft wel toast en om 10 uur gaan we 3 uur lang treinen.
groet Fred en Renate