Pauzeren bij Wimpie

Dag 18 11 mei 80 km in the middle of nowhere achter Solitaire
Op onze rustdag in Swakopmond trok de zeemist niet op en het bleef koud. De avond ervoor hadden we bij DE Jetty, de oorspronkelijke aanlegplaats van de Duitse schepen heerlijk gegeten. De wijn smaakte goed. De jongeren in de groep hadden besloten om te gaan swingen en hebben Muno gevraagd om uit te zoeken waar. Bella Italia, een pizzeria en bar. Publiek was zeer gevariëerd en we konden heerlijk losgaan tussen de locals. Tegen 23 uur hebben we er een eind aan gebreid, het melkzuur was uit de benen.
In Swakopmond kun je prima Duits spreken, het Afrikaanse Nederlands of Engels. De off day hebben we winkeltjes bekeken, koffie gedronken en we hebben het zeeaquarium bezocht. Fleecejack en regenjack boden net genoeg warmte! Voor het avondeten had Pascal bij de Thai geboekt. We hebben afscheid van Dina, onze laatste Belg genomen. Fred en ik zijn dankbaar, dat we haar reserve binnenbanden konden overnemen. Met 26 inch én frans ventiel hadden we een groot probleem. Nauwelijks verkrijgbaar, en met twee zelf meegenomen binnenbanden voor ons beiden, hadden we tekort. De huurfietsen hebben 29 inch, een gangbare maat hier. Per dag hebben we toch zeker 2-3 lekke banden in de groep. De fietsen hebben het ook zwaar te verduren.
De volgende ochtend vertrokken we met truck uit Swakopmond naar Walvisbaai en dan nog 35 km naar het Oosten. Het was koud en mistig, maar op moment dat we uitgeladen werden, was het al heel warm. Pascal voorspelde ons zeer warme dagen.
De weg was weer het karrepad, deze keer nog meer washboard, los grind...
Het landschap echter was/is niet in woorden te vatten. Eerst de eindeloze wijdsheid, later komen de rood-bruine met ronde toppen bergen dichter bij. Voor het fietsen moesten we de bandendruk verlagen naar 3 achter en 2.5 voor. Mij viel op, dat mijn achterwiel maar 3 had, waarbij ik hem voor de rit naar Swakopmond op 5.5 had gezet. Het fietsen was zwaar, het losse grind / zand is zo vermoeiend. Na 5 km had ik een lekke achterband. De truck moest nog komen en ik ben ingestapt. Bij de volgende stop heeft Fred de band gewisseld. We stegen van zeeniveau naar 800 m. Het landschap veranderde weer, de kleine ronde bergen leken net zandtaartjes en de weg leidde er tussen door. Afdalen is een delicate klus. De snelheid beheersen, want je houdt de fiets niet als je toch in de zandstukken terecht komt. De laatste rit heb ik met een mountainbike gefietst. Wat trapt die makkelijk. Maar hij zit hoog en die grote banden stuiteren over de weg. Beetje eng.
We hebben de zon al laag in de rug, klimmen en dalen aan een stuk door omhoog naar 800 m. Boven op een bult stoppen we, het uitzicht is adembenemend en ik zie de truck staan. In een kom tussen al die bergen, wat een mooie slaapplek onder de sterrenhemel.
In snel tempo zetten we de tenten op, bezigen ons bushcampwasritueel. De zon is weg en het is snel donker. De maan zien we pas na 21 uur over de bergen komen.
Het werd een koude nacht. Voor het eerst de slaapzak helemaal dichtgeritst en twee luiken van de tent gesloten.
Vandaag, dag 18 dus vertrokken we om 7.15. Het zou een loodzware dag worden. Het wegdek is bar en boos, nog meer washboard. Ik ploeter 26 km erover heen met mijn fiets. De mountainbike biedt geen mogelijkheid voor tasje en fototoestel.
Helemaal klaar ben ik met die weg, zie niets van de omgeving, alleen maar opletten dat ik op de 'goede' stukken fiets.
Ik stap uit en laad de fiets op dak. Dit is niet leuk fietsen. 10 minuten na de stop zet Muno de truck stil. Bob is over de kop gegaan, precies dat wat ik vrees bij het afdalen.
Flinke schaafwonden in het gezicht, hij is even 'weg' geweest. De ribben, schouder doen zeer. Pascal passeerde hem net op dat moment.
Stop na stop stoppen er steeds meer. 2 fietsen door tot Solitaire (85 km over die ***weg) chapeau! Pascal had bij de lodge van Solitaire onze lunch geregeld. We zakken weg in luxe stoelen und het smaakt ons goed.
Nu rijden we met z'n allen nog 90 km in de truck naar de camping, met voorzienningen.
De bergketens sieren op 25-50 km afstand van de weg het landschap. Nog steeds onwijs mooi.
We zien een prachtig Namibië en beleven veel moois. Maar qua fietsen is het een loodzware activiteit.
Dag 19 Sossusvlei
De campsite was prettig, mooie plaatsen, ruime douches én voor bij de entree een restaurant. Het glimmende espressoapparaat had ik al bij aankomst gezien. En wat smaakte dat kopje espresso lekker.
Fred en ik lagen al voor half negen in de slaapzak. De wekker staat op 04.15!
Om 05.15 vertrokken we met de truck naar het Sossusvlei, klommen op een van die duinen en hebben de zon zien opkomen. Alle moeite en inspanning waard. Prachtig natuurschouwspel.
Tegen 07.30 waren we weer bij de truck en De crew had het ontbijt klaarstaan. Op een stoeltje met een kopje thee, broodje met gebakken ei naar de mooie roodgekleurde duinen kijken. De zon is op dat moment aangenaam en verdrijft de kou.
Later reden we verder de vallei in, stapten op 4 wheel drives over en reden naar de zoutpan van het vallei. Zo mooi.
Muno had de koffie en thee klaar, de apfelstrudel uit Solitaire (specialiteit) smaakte goed. Ondertussen is het kwik al naar 30 gr. gestegen. Ik heb al een kriebelhoest van die droge, stoffige lucht.
I.v.m. de te overbruggen afstand rijden we verder met de truck. Het wegdek is nog steeds hetzelfde liedje. Vannacht hebben we weer bushcamp en morgen vertrekken we 'richting' Luderitz.
Dag 20
De avond was buiten het kampvuur koud. 1500 m hoogte, flinke wind en alweer prachtige vergezichten. We wennen snel aan dit decor. Voor het eerst hebben we 2 luiken van de tent gesloten; windzijde. Achteraf viel het mee, wel dragen we nu 's morgens een lange broek en fleece en windjack over de fietskleren. De zonsopgang maken we elke dag mee. Opstaan 5.45, ontbijt 6.30 en vandaag waren snel klaaar en vertrokken al 7.10. Eerst met de bus, het wegdek wordt nl. aan het einde van de dag beter. De duinen hebben weer plaats gemaakt voor eerst de roze-rode bergen en nu zijn de bergen begroeid en de weg slingert tussen door. Een kudde Kudu's steeekt de weg over. Die, die zonder oordoppen slapen hebben vannacht weer de Hyena's gehoord. Gelukkig heb ik 's nachts buiten nooit een beest gezien of gehoord. s'Nachts naar toilet, alvorens even kijken hoe laat het is. Een half uur voor de wekker wordt het 'volhouden' anders jas aan, schoenen aan, hoofdlampje op, de tent uit, eerst flink links en rechts schijnen op advies van Muno (mocht er een beest zijn, dan loopt die weg) dan even lopen om een geschikt plekje te vinden. Dan zit je daar in de rimboe van Afrika onder die enorme sterrenhemel. Het is stil en je hoort enkel je eigen geluiden. Terug naar de tent, en weer in de slaapzak kruipen.
Deze reis leidt ons door de natuur en het stof van Namibië. We komen in weinig plaatsen en hebben amper contact met de bevolking. Als groep ben je toch bijna altijd met elkaar en dan ervaar ik een ander 'vreemd-land-gevoel'. Het is er veel minder, soms heb ik zo'n 'excursiegevoel'. Maar goed, we gaan na deze tocht nog 10 dagen alleen op pad, dan komt dat echte ver-weg-gevoel wel op.
Op de campsites en ook onderweg ontmoeten we soms andere reizigers. Men is onder de indruk van onze reis. Zelfs de enkele local die we spreken weet niet veel meer uit te brengen dan 'realy? No!' Men kijkt naar ons stoffige truck, de fietsen en naar ons groepje gestoken in fietsbroeken, felle shirtjes en grote zonnenbrillen. Echter, en dat is niet gelogen, heeft nog niemand gezegd: dat lijkt mij nou toch ook zó leuk om te doen!
De wegwijzer zegt, dat we nu afslaan richting Tiraz.
Onderweg in Aus had Pascal bij de Bahnhof ! Cheesecake met Cappuchino geregeld én er was ook nog free wifi. Heerlijk na zo'n stoffige, zware fietsdag ff in de luxe van leven te duiken. Aansluitend ging het verder naar de camping, mooie ligging in een kom met prachtig uitzicht.
Dag 21 Lüderitz op Hemelvaartsdag
De nacht was koud en ik heb halverwege toch nog het thermoondergoed aangetrokken. Vanmorgen was het programma stop bij 40,30,25,25 en het werden 125 km. Het was na een week Karrepad heerlijk trappen op asfalt. Wel was het grof asfalt, maar hier vonden we het een ijsvloertje van Thialf. Komt erbij dat we van 1400 m naar zeeniveau daalden én als toegift, de wind stond op 15 km na gunstig. Dus iedereen happy.
Hartelijke groet Fred en Renate
Dag 22 richting Fish River Canyon
Reizen biedt de gelegenheid tot mijmeren en nieuwe inzichten. Na 3,5 weken fietsen in dust of Namibia kom ik erachter, dat ik last heb van mijn asthma en pas op de plaats moet maken. Praktisch betekent dat 'met een gematigd tempo klimmen', zodat ik het niet benauwd krijg.
Vanuit Lüderitz vertrokken we met de truck naar de camping waar wij voor Lüderitz stonden. Pascal heeft daar onze was afgegeven en die konden we vandaag weer ophalen. Vanaf de camping hebben we nog 75 km gefietst. De bedoeling was om weer bij Bahnhof koffie te drinken, te wifiën en dan te fietsen. Echter, gisteren was Hemelvaart en de crew kon pas vanmorgen boodschappen en dat resulteerde in nu laat zijn. Dus werd het voor die, die wel koffie wilden ff een kopje op het terras van de camping, maar wel opschieten. Met 6 mensen zijn we wel koffie gaan drinken en vertrokken erna samen. We mochten direct steil klimmen en iedereen had haast, omdat we laat waren. Bij dit soort acties fiets ik kennelijk boven mijn norm en mag het ook direct bezuren. De longen doen gewoon zeer van de inspanning en het duurt 15 minuten voordat ik weer 'normaal' ben. Toen heb ik besloten, dat ik dit niet meer ga doen en vanaf nu op mijn tempo klim. Na 75 km zijn we allen gestopt en nog een poos met de truck gereden voor ons laatste bushcamp, een droge rivierbedding. Het was een koude nacht, luiken van de tent dicht, thermoondergoed aan en slaapzak dicht.

Dag 23 was het 25,25,25,25 gravel, na 55 km heb ik een snippemiddag genomen.
Aan het einde van de middag reden we met de truck naar het uitzichtspunt van Fish River Canon. Pascal had speciale wijn gekocht en zo hebben we van de zonsondergang genoten. Een prachtig spektakel.
Op de campsite heeft een uitgegroeide baviaan even voor spanning gezorgd. Maar na omgooien van vuilnisbakken heeft hij zich niet meer laten zien. Wel hielden we alles in de dichtgeritste tenten.
Dag 24 Orange River Side
Ook vandaag weer gravel, 80 km. De dag begint met een lange, steile klim en ik besluit bij km 20 in te stappen. Fred is met de groep gestart. Het landschap is hier nu redelijk vlak, stenen en wat groene, droge struiken. Dat verandert na 25 km snel in klimmen en we fietsen tussen bergen door op en neer over grote stukken washboard. Dan is het ietsje staan op de fiets, het stuur wat losser vasthouden en de fiets zoekt de weg. Echter komt er zo maar zandbulten en het wiel begint weg te glijden. Het is oppassen. Fred en ik zitten zeker 10 minuten achterop. Ik kan het tempo van Fred bij het dalen echt niet bijhouden. Dit vind ik te eng worden. Soms zie ik hem in de verte en hij ligt ~ 2 km voor mij. Dan wacht hij tot ik weer bij ben, maar al gauw loopt de afstand op. We fietsen tot 80 km, dat is voor mij 60 km. klimmen in mijn tempo gaat goed, echter duurt het langer. Na de lunch rijden we met de truck naar Orange River Side, waar we 2 nachten blijven. Nu zullen we over 3 dagen zullen we Namibië verlaten en de grens naar Zuid Afrika oversteken.
Op de rit naar Orange River Side stoppen we bij Wimpi (!) om koffie te drinken en er is wifi. Tijdens de laatste dagen was er geen wifi en ook vaak geen telefonisch bereik. Dan is werkelijk iedereen druk in de weer met 'thuis'. Vele mails, berichtjes zijn in concept reeds geschreven en zoeken hun weg na het verbinding maken.

Groetjes Fred en Renate