Caribische zee

Beste mensen,
op de 1ste avond in San Jose lagen we om 19 uur uitgeteld in bed. De volgende ochtend werden we opgehaald - met fietsen- en Nicolas reed ons naar de vulkaan Irazu. De rit was al de moeite waard. San Jose ligt pakweg op 1200 m en Irazu is 3400m. Tot op de top is er begroeing en dat is wel verwarrend. Daardoor onderschat je de hoogte. We waren er al voor tien uur en hadden geluk dat de vulkaan ¨vrij¨ was en we zicht hadden. Het groene kratermeer viel wat tegen. Te weinig regenwater erin. Toen reed Nicolas ons naar Turrialba. Daar zijn we nog even de stad in om te eten en lagen tegen 20 uur in bed. Ik heb veel last van het tijdsverschil, Fred minder. Ben gewoon tegen vier uur klaar wakker en blijf maar draaien. Het is ook hier onderhandelen over de hotelprijs. I pay cash geeft altijd wat korting t.o.v. de creditcard. Voor de vulkaan moesten wij elk 10 dollar betalen en de locals betalen 1 dollar. Zoals we al hoorden worden de touristen hier echt gemolken, zelfs de binnenlandse vluchten blijken 2 keer zo duur. De volgende ochtend zijn we dan ook al om half acht vertrokken richting Siquirres. Meestal wordt tegen 15 uur de regen verwacht, dus dan moeten we over zijn. De fietstocht naar Siquirres was direct een van de zware tochten. Veel klimmen .We moeten over de uitloper van de Cordilleras richting kust. Maar erg mooi, veel vogelgefluit, mooie bonte beestjes trouwens, enorme bossen en prachtige vergezichten. Temp is tegen 11 uur pakweg een graad of 30. Hier rijden van die immense vrachtauto´s. Jullie kennen allemaal de kerstreclame van Coca Cola. Ruim 7 meter cabinevoertuig en dan nog eens ruim 20 m aanhanger. Die passeren dan, je hoort ze al van ver. En hard rijden...
We kwamen tegen half twee in Siquirres aan. Het hotel lag even buiten de stad aan de weg naar Puerto Limon. De volgende stop. Het is de enige weg! Al die vrachtauto´s rijden erover, loeiend hard, met vooral bananen. De weg is breed genoeg voor twee auto´s en dan heb je links en rechts nog een kleine meter iets van een strook.
Ze schreuren dan vlak langs je heen. Nou ik had er ´s nachts nachtmerries van , want de volgende dag zouden we daar fietsen. Visioenen van stille fietspaden... Heb er vanaf drie uur wakker gelegen, de vrachtauto´s en de restanten van de jetlag. Om 6 uur met Fred overlegd, we nemen de bus naar Puerto Limon. JA.
Dus na het ontbijt naar de bushalte, rapido bus, snel instappen de fietsen in het bagageluik en schreuren dat die bus deed. Het was een goed besluit.
Puerto Limon is een havenstad, waar de bananen verscheept woren, waar ontzettend in drugs gehandeld wordt. Dat blijkt trouwens een erg probleem te zijn, CR is een doorgeefluik van Columbia en Bolivia van vooral de cocaine.
De stad heeft veel criminaliteit,. Trouwens de meeste huizen hier hebben werkelijk overal tralies. WE zijn dus doorgefietst tot Cahuita, tamelijk in het zuiden. Hier blijven een paar dagen hangen. Beetje Bob marley sfeertje. Vanmiddag heb i in zee gezwommen, een giga badkuip met lauw water. Het is uitkijken qua stromingen, de golven moeten recht blijven lopen dan is het veilig zwemmen.
We komen net uit het dorpje terug en hebben voor morgen ochtend 6 uur een giding geregeld door het natuurpark. Sloten van geld willen ze ervoor. Niet te geloven. Maar daarvoor had ons de hoteleigenaar van San Jose al gewaarschuwd.
De tico´s, moet toegeven dat ik het erg wennen vind. Hier is werkelijk niks ZEN. Druk, laawaig, en vriendelijk. Ik strooi gul met de bueno dias, bueno tardes en de hola´s en adios. Dat geeft inderdaad bijna altijd een vrolijke lach en een groet terug. Inmiddels kan ik de cafe con leche e leche aparto bestellen.
Tot de volgende keer, adios
Fred en Renate